می گویند روزی روباهی خروسی را دزدید. خروس بیچاره در دهان روباه با گریه گفت:”حالا که می خواهی مرا بخوری لا اقل آخرین آرزویم را برآورده کن!” روباه کنجکاو شد و سکوت کرد. خروس ادامه داد:”قبل از کشتنم نام یکی از انبیا را بیاور تا آسان تر جان دهم و گوشتم بر تو حلال شود!”
گوسفند ها که قانون ندارند. اصلا عقلشان نمیرسد که قانون داشته باشند. گیرم عقلشان هم برسد و قانون هم تصویب کنند وقتی پای علوفه بیشتر (بخوانید: منافع شخصی) در میان باشد غریزه حیوانی شان آنان را از تمکین به قانون باز میدارد. از تفاوت های یک گله “گوسفند” با یک گروه “انسان” این است که: انسان ها وقتی دور هم جمع می شوند احساس نیاز به قراردادهایی بین خودشان میکنند و سعی میکنند به آن قرارداد ها که اسمش را قانون میگذارند عمل کنند.
چند وقت پیش داشتم مستند مصاف رو میدیدم. زیباکلام در باره انتخابات سال ۷۶ و انتخاب محمد خاتمی، تحلیل میکنه: اگر در انتخابات دوم خرداد به جای خاتمی تیر چراغ برق گذاشته بودیم همان بیست میلیون رای رو می آورد. اشتباه اصلاح طلبان آنجا بود که تصور کردند رای نامزدشان بابت شعار هاست.
غافل از این که در ایران مردم رای نمی دهند که فلانی رییس جمهور “بشود”. اینجا رای میدهند که طرف مقابل رییس جمهور “نشود”.
مشابه این حرف را مشود برای انتخابات حماسی ۹۲ هم به کار برد. نتیجه غیر منتظره بود اما دور از ذهن نبود. اگر به جای دکتر روحانی تیر برق هم بود ۱۸ ملیون رای هم می آورد.
البته آنچه که آزار دهنده است این است که عده ای این نتیجه را می خواهند مصادره کنند. این غیر قابل تحمل است که کسانی که چهار سال پیش به نظام اسلامی تهمت تقلب زدند، اکنون بدون توبه و عذر خواهی به صحنه سیاسی برگردند و در سایه رای شکننده اما زیاد رییس جمهور منتخب برای خود شان اجتماعی قائل شوند و ادعای اقبال عمومی به خود را سر دهند.
از آرشیو کشیدم بیرون...
